പറയാതെ വന്ന അതിഥി....

വിജനമായ പ്ലാറ്റ്ഫോമും ഒഴിഞു കിടക്കുന്ന വാഗണുകളുമായിരുന്നു അക്കാലത്തെ ഞങ്ങളുടെ കളിമൈതാനങ്ങള്‍....

ഉപ്പ അന്ന് കുറ്റിപ്പുറം സ്റ്റേഷനില്‍ സ്റ്റേഷന്‍ മാസ്റ്റെര്‍.ഇന്നത്തെ പോലെ തിരക്കുണ്ടായിരുന്നില്ല അക്കാലത്ത്, ഒന്നോ രണ്ടോ പാസഞ്ചര്‍ വണ്ടികള്‍ പിന്നെ ഒരു മെയിലും. സ്റ്റേഷനു പിന്നിലെ ക്വാര്‍ട്ടേര്‍സിലായിരുന്നു ഞങ്ങള്‍,സ്കൂളിലേക്കുള്ള വരവും പോക്കും പ്ലാറ്റ്ഫോമിലൂടെ തന്നെ. സ്കൂളില്ലാത്ത ദിവസങ്ങളില്‍ പോര്‍ട്ടര്‍ നാരായണേട്ടനെ സോപ്പിട്ട് ബെല്ലടിക്കാനുള്ള അവകാശം ഞങ്ങള്‍ പിടിച്ച് വാങ്ങും. വണ്ടി ബ്ലോക്കായത് അറിയിക്കാനുള്ള മണി അടിക്കാണാണു രസം.നീട്ടിയടിക്കാം..

എഫ്.സി ഐ ഗോഡൌണിലേക്കുള്ള അരിവാഗണ്‍ നില്‍ക്കുക സ്കൂളിനു മുന്നിലെ ചെറിയ പ്ലാറ്റ്ഫോമിലാണ്. ഗാങ്മാന്‍ ഷണ്മുഖനാണു വാഗണുകള്‍ തുറന്നുകൊടുക്കുക, അരിച്ചാക്കിറക്കി ഒഴിഞ്ഞ വാഗണുകളിലെ അരി അടിച്ചുക്കൂട്ടാന്‍ ചൂലും മുറവുമായി കാത്ത് നിക്കുന്ന പെണ്ണൂങ്ങളുടെ ഇടയിലൂടെ ഞാന്‍ ഷണ്മുഖത്തിന്റെ കൈയും പിടിച്ച് നടക്കും.

ഞാനന്ന് അഞ്ചാം ക്ലാസ്സില്‍, “അങ്ങഡ് മാറിനിക്കിന്‍ പെണ്ണുങ്ങളേ.. അവറ്റോള് അതെറക്കിക്കോട്ടെ. ന്നാലുംണ്ടാകും ഇങ്ങക്കൊക്കെ ഒരാഴ്ച കഞ്ഞികുടിക്കാന്‍”. ഷണ്മുഖന്‍ തൊള്ള തുറക്കും.

അട്ടിയിട്ട അരിചാക്കില്‍ ചാരിയിരിക്കുമ്പോള്‍ എന്തിനെന്നില്ലാതെ എനിക്ക് സങ്കടം വരും. എന്തോരം കല്ലാ അവരീ അടിച്ചുകൂട്ടുന്നതില്‍,എന്റെ ക്ലാസ്സിലെ ജഹഫറിന്റെ ഉമ്മയുമൂണ്ട് അക്കൂട്ടത്തില്‍ ; എങ്ങനെയാ അവനിത് തിന്നുക..? ചാക്കിറക്കുന്നതിനിടയില്‍ കൃഷ്ണേട്ടന്‍, അറ്റം വളഞ്ഞ സ്റ്റീല്‍ കൊക്കകൊണ്ട് ചാക്കില്‍ ഒരു വര വരക്കും, ആ കീറലിലൂടെ കുറേ അരിമണികള്‍ ഊര്‍ന്ന് താഴേക്ക് വീഴും. കല്ല് പെടാത്ത അരി, കൃഷ്ണേട്ടന്‍ എന്നെനോക്കി കണ്ണിറുക്കും.

ഒരൂസം അരിയിറക്കി കഴിഞ്ഞ് വാതിലുകള്‍ ലോക്ക് ചെയ്യാന്‍ ചെന്ന ഷണ്മുഖന്‍ പെട്ടെന്നു പിന്നോക്കം ചാടി, “ഹൌ എന്തൊരു നാറ്റം, ന്താദ്...“, ഞാനന്ന് വാഗണ്‍ ട്രാജഡിയെപറ്റിയൊന്നും കേട്ടിട്ടില്ല, ഷണ്മുഖത്തിന്റെ പിന്നാലെ ചെന്ന ഞാന്‍ മൂക്ക് പൊത്തി, ഹൌ...,തുറന്നിട്ട വാതിലിലൂടെയതാ ഒരു കറമ്പി എണ്ണമൈലി പുറത്തെക്കിറങ്ങുന്നു, ആകെ ചളീലും മൂത്രത്തിലും കുഴഞ്ഞ്, “പണ്ടാരം എവുടുന്ന് കേറിക്കൂടിയതാണാവോ”, മനുഷ്യനെ മെനക്കെടുത്താന്‍, ഷണ്മുഖം ഒച്ചയിട്ടു.

അതിനിടെ ഉപ്പ വന്നു, സാരല്ല്യ സേലത്ത് നിര്‍ത്തിയിട്ടപ്പൊ കയറിയതാവും, ഞാനങ്ങോട്ട് വിളിച്ചുപറയാം, ആരെലും അന്വേഷിച്ച് വരാതിരിക്കില്ല. രണ്ടൂസം കൊണ്ട് ക്വാര്‍ട്ടേര്‍സാകെ നാറാന്‍ തുടങ്ങിയപ്പോ ഉമ്മ മുറുമുറുത്തു. ആയിടക്ക് ഞങ്ങള്‍ വീടു വെക്കാന്‍ തുടങ്ങീരുന്നു, ധാരാളം കാറ്റും വെളിച്ചോം കിട്ടുന്ന ഒരു കുന്നിന്മുകളില്‍...,

‘അവിടെ കൊണ്ടെ കെട്ടാം, ആരെങ്കിലും വരാതിരിക്കില്ല.“
രാത്രി എനിക്ക് ഉറക്കം വരില്ല, അയിനു ഉമ്മേം ഉപ്പയുമൊക്കെ ഉണ്ടാവൂലേ, അതിനെ കാണാതെ വിഷമിക്ക്ണുന്റാവില്ലേ...
“പിന്നേ ഉമ്മ ചിരിക്കും, പശൂനാപ്പോ ഉമ്മേം ഉപ്പേം” മിണ്ടാണ്ട് കെടന്നോ പെണ്ണെ”
കുട്ടാപ്പുവായിരുന്നു കറമ്പിയുടെ കെയര്‍റ്റേക്കര്‍, പുല്ലിട്ട് കൊടുക്കുന്നതിനിടെ കുട്ടാപ്പു പറയും, “ഇതിനു നുമ്മ പറേണതൊന്നും മനസ്സിലാവ്ണില്ലാന്ന് തോന്ന്ണു, തമിഴത്തിയല്ലേ അതാ...“ ഒരൂസം സ്കൂള്‍ വിട്ടുവന്നപ്പൊ തൊഴുത്തില്‍ രണ്ടാളുകള്‍ ,കറമ്പിക്കെന്താ പറ്റിയേ?
“ഒന്നൂല്ല്യ അയിനെ കുത്തിവെക്കേണു”
“കുത്തിവെക്കേ....?അയിനു കറമ്പിക്കെന്താ സൂക്കേട്...?“
“സൂക്കേടൊന്നില്ലന്റെ കുട്ട്യെ,കുട്ട്യേളുണ്ടാവാനാ....?“
“അപ്പൊ വലുതായാ ന്നേം കുത്തിവെക്കോ....?“

കുട്ടാപ്പു പൊട്ടിച്ചിരിച്ചു.
“ങ്ങളെന്തിനാന്നും തന്തേ അക്കുട്ടിനോട് വേണ്ടാത്തതൊക്കെ പറഞ്ഞൊടുക്കണേ....അയിനൊരു അന്തോം കുന്തൊല്ല്യ, അത് ചെന്നു അയിന്റെ ഉമ്മാനോട് ചോദിക്കും, പിന്നെ നിക്കാ ചീത്ത കേക്കാ...“ തൊഴുത്തില്‍ ചാണകം വാരീരുന്ന കുഞ്ഞിപ്പെണ്ണ് ചീറി..
പിറ്റേന്ന് രാവിലേ തൊഴുത്തില്‍ കറമ്പി നീലിച്ച് കിടന്നിരുന്നു,തന്നെ അന്വേഷിച്ച് ആരെങ്കിലും വരുമെന്ന പ്രതീക്ഷകളൊക്കെ വിട്ട്....

“ഗൂളികന്‍ തൊട്ടതാ.... ഞാമ്പറഞ്ഞതാ അന്നേ ബ്രഹ്മരക്ഷസിന്റെ തേര്‍വാഴ്ചള്ള സ്ഥലാ, ബടെ തൊഴുത്ത് കെട്ടണ്ടാന്ന്, കുട്ടീന്റെപ്പ കേക്കൂലല്ലോ, വല്ല്യ പഠിപ്പുള്ള ആളൊളല്ലേ” കുട്ടാപ്പു എന്റെ കാതില്‍ മന്ത്രിച്ചു.
പറമ്പിന്റെ കെഴക്കേയതിരിലുള്ള പാലമരം കാട്ടി കുട്ടാപ്പൂ മന്ത്രിച്ചു,“കണ്ടാ എത്രണ്ണത്തിനേ വേലു അബടെ കൊണ്ടെ തളച്ചട്ക്കുണു”.

അന്നുച്ചക്ക് ഞാനൊറ്റക്ക് ആ പാലമരത്തിന്റെ ചുവട്ടില്‍ നിന്നു. മരത്തില്‍ നിറയേ തുരുമ്പിച്ച ആണികള്‍!!! അവക്കടിയില്‍ നിന്നും ആത്മാക്കളുടെ ചിറകടിയൊച്ചകള്‍..., സ്നേഹിച്ച് തീരാതെ കടന്നുപോവേണ്ടിവന്നവരുടെ കണ്ണീര്‍.എന്റെ തൊണ്ടയില്‍ ഒരു കരച്ചില്‍ അമര്‍ന്നൊടുങ്ങി.