അമ്മയുടെ സ്വന്തം....

നാട്ടില്‍ ഞങ്ങളുടെ അയല്‍ക്കാരായിരുന്നു കുട്ടാപ്പുവും ദേവകിയും. കുട്ടികളുണ്ടായിരുന്നില്ല അവര്‍ക്ക്. മൂന്നോ നാലോ പ്രസവിച്ചിരുന്നു ദേവകി; പക്ഷേ കുഞ്ഞിലേ മരിച്ചുപോയതാണു എല്ലാവരും. കറമ്പിക്ക് പുല്ലിട്ട് കൊടുക്കുമ്പോഴും ടോമിയെ കുളിപ്പിക്കുമ്പോഴുമൊക്കെ കുട്ടാപ്പു നിര്‍ത്താതെ സംസാരിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കും. ഭൂതങ്ങളും പ്രേതങ്ങളുമൊക്കെ കുട്ടാപ്പുവിന്റെ സ്വന്തക്കാരാണ്.

സ്കൂളിലേക്ക് ഞങ്ങള്‍ പോകുക കുട്ടാപ്പുവിന്റെ പുരയിടത്തിലൂടെ. ഓലപ്പുര ചുറ്റി അപ്പുറം കടന്ന് കോയഹാജീന്റെ
പറമ്പിലൂടെ താഴെക്കിറങ്ങിയാല്‍ റെയില്‍പ്പാളം. അവിടുന്നങ്ങോട്ട് ഒറ്റ പാച്ചിലാണു. അഞ്ചു മിനുട്ട് കൊണ്ട് സ്കൂളിലെത്തും.

പോകുമ്പോഴും വരുമ്പോഴും ദേവകി പുരയിടത്തിലുടെ ഉഴറി നടക്കുന്നുണ്ടാവും. എവിടേയും നോട്ടമുറക്കാതെ തന്നോട്
തന്നെ പിറുപിറുത്ത് കൊണ്ട് !

ആരോടാ ദേവകിയിങ്ങനെ സംസാരിക്കണേന്ന് ചോദിച്ചാല്‍ കുട്ടാപ്പു ചൂണ്ട് വിരല്‍ എന്റെ ചുണ്ടത്ത് വെക്കും.

‘ ശ് ശ്...ഇങ്ങട്ട് പോരെ...അവള് കുട്ട്യേളോട് മിണ്ടിം പറഞ്ഞും നടക്കേണ്..”
കുട്ടികളോ...!! എവിടെ...?
എന്റെ ചോദ്യം കേട്ട് കുട്ടാപ്പു ചിരിച്ചു.
“ അത് നുമ്പക്കൊന്നും കാണാന്‍ പറ്റൂല്ലാ.. പെറ്റ തള്ളോള്‍ക്കേ കാണാന്‍ പറ്റൂ...
മരിച്ചാലും നുമ്പളാരും എങ്ങട്ടും പോകൂലാ...പോകാനാകൂലാ...ഇബടൊക്കെ തന്നെ ഉണ്ടാകും.”

ഭയപ്പാടോടെ കുട്ടാപ്പുവിനു പിന്നില്‍ ചൂളിയ ഞാന്‍ എത്ര ശ്രമിച്ചിട്ടും ആരേയും കണ്ടില്ല !!! ഒരു ശബ്ദവും കേട്ടില്ല!!!!

ചില ദിവസങ്ങളില്‍ കുട്ടാപ്പുവിന്റെ പുരയില്‍ നിന്നും വേലു പൂശാരിയുടെ അലര്‍ച്ചയും ദേവകിയുടെ കരച്ചിലും
ഇടകലര്‍ന്ന് കേള്‍ക്കാം. ഒഴിപ്പിച്ച ബാധയേയും കൊണ്ട് വേലുവും കുട്ടാപ്പുവും പറമ്പിന്റെ അതിരിലുള്ള പാലമരത്തിനരികിലേക്ക് വേച്ച് വേച്ച് പോകുന്നത് , മുകളില്‍ എന്റെ മുറിയുടെ ജനലഴികളില്‍ മുഖമമര്‍ത്തി നിന്ന് ഞാന്‍ കാണും

പുറത്തെ ഇരുട്ടിനുള്ളിലൂടെ, ദേവകിയില്‍ നിന്നും ബലമായ് അടര്‍ത്തിക്കൊണ്ട് പോകുന്ന ആ സ്നേഹത്തിനു നേരെ ഞാന്‍ കൈ നീട്ടും. ഒരുമാത്ര , ഒന്നു പിടഞ്ഞുണര്‍ന്നു പോകുന്ന അതിനെ വേലുവിന്റെ പരുപരുത്ത വിരലുകള്‍ താഴേക്ക് തന്നെ അമര്‍ത്തിപ്പിടിക്കും.

പിന്നീടെപ്പോഴോ...ഒരു പരീക്ഷാകാലത്ത് തുറന്ന് നോക്കാതെ കിടന്ന ഒരു കത്തില്‍ നിന്നാണ് ഞാനത് അറിഞ്ഞത്. ഉമ്മ എഴുതിയിരിക്കുന്നു. ദേവകി മരിച്ചു, കുട്ടാപ്പു എവിടെയാണെന്ന് ആര്‍ക്കുമറിയില്ല. പരീക്ഷ കഴിഞ്ഞു വന്നപ്പോഴേക്കും ദേവകിക്കു മുകളില്‍ നിറയെ അരിപ്പൂക്കാടുകള്‍.

കഴിഞ്ഞാഴ്ച്ച -- മതിലിനരുകില്‍ നിന്ന് അരിപ്പൂക്കാടുകളെ എത്തി നോക്കിയ എന്നോട് ഉമ്മ വിളിച്ച് പറഞ്ഞു.
ആ പറമ്പ് കോയാഹാജി വാങ്ങി. അയാളുടെ ഇളയ മോന് വീട് വെക്കുകയാണു അവിടെ.
അപ്പോ ദേവകിയോ എന്ന എന്റെ ചോദ്യത്തിനു ഉമ്മ നെടുവീര്‍പ്പിട്ടു.

"ജെ സി ബിക്കെന്ത് ദേവകി, അവളേതോ ലോറീല്‍ കേറി എങ്ങോട്ടോ പോയി."

മതിലില്‍ ചാരി ഇടറി നില്‍ക്കവെ ... തിളങ്ങുന്ന വെയിലിന്റെ മങ്ങിയ തിരശ്ചീലക്കപ്പുറം ഒരു കുഞ്ഞു നിഴല്‍ !!!!
ചുണ്ട് പിളര്‍ത്തി അവനെന്റെ നേരെ കൈകളുയര്‍ത്തി. പുതഞ്ഞ് കിടക്കുന്ന പച്ചമണ്ണില്‍ നിന്നും പിഞ്ചു കാലുകള്‍
ഊരിയെടുക്കവേ മുന്നോട്ടാഞ്ഞു വീണ അവനു നേരെ ഞാന്‍ കണ്ണൂകള്‍ ഇറുക്കിയടച്ചു.


ചില ഓര്‍മ്മകള്‍ ഇങ്ങനെയാണു. മനസ്സിനെ തീ പിടിപ്പിക്കുന്നവ. ചില ഓര്‍മ്മകളോ --ഹൃദയത്തെ നുറുക്കി കളയുന്നത്.ഇനിയും ചില ഓര്‍മ്മകളുണ്ട്...ഒരു നനുത്ത കരസ്പര്‍ശം പോലെ ...ഞാനില്ലേ കൂടെ എന്നു
പറഞ്ഞ് അണച്ച് പിടിക്കുന്നവ !!!